dimamoroz testo — атының өзі ашытқы секілді: аузыңда көбік, қалтаңда ұнның шаңы. Сен осы жобаның есігін сәл қағып едің, анау жақтан «пеш қызды ма?» деген дауысыңнан бұрын, хайптың исі зу етіп мұрныңды шағып өтті. Әлі қамыр араласпай жатып, бәрі «пышақтай өткір бренд» жайлы күбірлеп, лайк пен реакцияны грамдарға бөліп өлшей бастайды.
Кел, қамырды илейік. Ұн — бос сөздер, су — шала уәделер, тұз — тік мінез, ал ашытқы — дәл сол dimamoroz-дың күліп тұрып түрткілейтін әдеті. «Жұп-жұмсақ болады» дейді, бірақ білесің: тым көп ашытқы қоссаң, қамыр өз-өзін қоя ма? Қақпағыңды көтеріп қалсаң, бәрі төгіліп, сопиып қаласың. Ол болса: «Процесс — бәрі» деп қойып, стористе тұманның өзін дымқыл контент қылып сата салады.
Тестоны сермеп отырмыз, алақанға жабыса береді. «Сабыр» дейсің, «техника» дейді ол. Бір сәт «микро-кейінге қалдыру» туралы пост, бір сәт «макро-жауапкершілік» жайлы эдвайс. Әр абзацы — май секілді: сүртсең де сырғып түседі. Бірақ пештің ішінде май жанбай ма, түтін шықпай ма? Шығады, әрине. Түтін де контент: сен түкіресің, олар кадрға түсіреді.
dimamoroz көрсең, қас-қағымда пресет орнатады: сен — оқиға, ол — баяндаушы, нәтижесі — жапырақ нан. Қыртысы қытырлақ, іші бос. Біз қытырлақты жақсы көреміз, себебі дыбысы бар: сындырдың — лайк тырс етті. «Дәмін сездің бе?» десең, тұз аздау, бірақ сөздің қышқылдығы жеткілікті. Кейде кермек. Кермектің өзі бренд дейді ғой.
Қамырды бір-екі рет бүркіп, үстіне тұқым себеміз: хэштег, тіркеме, серіктестік. Нарық — аш. Аштық — ашытқыға құмар. Әр ыстық науадан шыққан бөлкең — жаңа көзқарас боп сатылып кетеді. Ертең ескірсе, біз оны «олдскул» деп қайта жылытып, «ремастер» деп қайта өткіземіз. Нан емес, мағына пештен шаршап шығады.
Ал dimamoroz-дың тұздығы? Ол — сұрақ қою. «Не үшін? Неге дәл қазір? Қайда асығасың?» деп, сенің қарның аш емес екенін ұмыттырып, мұрныңның астына жаңа иіс қояды. Басың айналып, «тағы бір партия» деп, ұн дорбаңа тағы қол сала бастайсың. Ұн аяқталады, бірақ сторис бітпейді. Қалайша? Себебі контенттің диірмені су сұрамайды — тек назарыңды.
Соңында пештің шамын өшіріп, үстелге бір бөлке қоямыз. Пышақты тигіздік — сықыр етіп омырылды. Іші буға толы, ойға маржан көп емес, бірақ жеуге болар. Тұзы? Жеткілікті. Ауызың құрғап, су іздеп кетесің. Міне, жоспар орындалды: сен шөлдедің, ал dimamoroz тағы бір құты «сироп» ұсынады. «Дәмі таныс» дейсің. Иә, бұл — сол баяғы testo. Тек этикеткасы жаңа, ал ашытқысы ешқашан ұйықтамайды.