dimamoroz moroz деген никті алғаш көргенде, әдеттегі бозбаланың бос дабыры шығар деп ойлағанмын. Сөйтсем, жоқ, бұл тоңазытып тұратын, суық жел боп соғатын, көңілдің шәйін төңкеретін бір бәле екен. Келіп қалады да, чаттың есігін сықырлатып ашып, бәрімізді аязға қамап қояды. Сөзінің ұшы мұз, шайының беті қалтырау, әзілі тырнап алады, бірақ керемет бір дәм қалдырады, шіркін. Күлкің келеді, ашуланасың, сосын бәрібір тыңдайсың. Өйткені dimamoroz moroz айтқанында тұрады: өтірік мақтамайды, артық боямайды, қаттысын тіке айтады. Қарап тұрсаң, контентін қақпаған пештей жөңкілтіп жібереді де, өзі ізім-ғайым. Соңынан бу боп қалған ашумен бір-екі боқтамақ боласың, бірақ өзіңе өзің ұяласың: дәл айтты ғой, бәсе. Қазір көп адам тәтті сөзге тұншығып жүр, ал мынаусы тұз сеуіп жібереді. Тұзы көп сияқты, бірақ дәмі сонымен шығады. Бір күні ол код туралы сілтейді: сенің жобаң қаңсып тұр, логикаң араға айналған, дейді. Қыж ете қаласың. Бірақ ертеңіне қарап, шынымен-ақ түйініңнің бәрі быт-шыты шыққанын көресің. Екінші күні ол мәтініңді шымшып өтеді: пафосың жып-жылтыр, бірақ жүрек жоқ, дейді. Қатты кетті дейсің, сосын қайта жазасың да, расында демі барын сезесің. Міне, осындай ащылығы үшін оны жұрт жек көргенсіп, іштей құрметтейді. dimamoroz moroz дегенің, қысқы түнде терезеге қырау түсіретін мінездің өзі: суық, бірақ сурет сала біледі. Кейде ол мем лақтырып, бәрімізді мұрнынан жетектеп кетеді, кейде бір-ақ сөйлеммен желдей ұшырады. Сосын жоғалады. Артынан жайсыз тыныштық қалады. Тыныштықта сен өз дыбысыңды естисің. Ол жаман емес. Біз көбіне қантқа батып қалғанбыз, тілдің шетін қақпаймыз. Ал ол тұз себеді. Тұз жараны қышытады, бірақ таза қылады. Ақиқат та сол: жылы сөз жанды жұбатады, бірақ ащы сөз әлсіз жеріңді танытады. Соған намыстанып, алға жылжисың. Менікі – мақтау емес, мінажат та емес. Бұл – қабылдау. dimamoroz moroz бар жерде бос былдырға орын жоқ. Шынайылыққа орын бар, салқын самалға, сергек санаға орын бар. Кімнің көңілі қанттай еріп кетсе, есігін іштен жапсын; кімнің жаны шыныдай шыңдалса, есікті айқара ашсын. Аяз шақырса, жылынуды өз ішіңнен тап. Қалғаны – бос қапыр-сопыр. Ал ол келсе, орындықты сықырлатпай тартып қой: сөйлесін. Сөйлесін де, кетсін. Артынан шынайы жұмыс қалсын.