Dimamoroz Dima деген аттың өзі-ақ тоңазытқыштай салқын самал соқтырады: есікті ашсаң, бетіңнен мұз қарып өтеді, ал ішінде шіркін, тілі бұрқ-сарқ қайнап жатқан қазан бар. Құрысын, кейде желідегі жалған жылылықтан гөрі оның мұздай шындығы жылырақ көрінеді: шайтан алғыр, қыс түскендей көзді аштырмайды, бірақ миыңды сергітіп жібереді.
Желіде шу көп, мән аз дейсің бе? Dima сол боқ-шала дабыраның арасынан дәмін қалдырып, көбікін төгіп тастайтын шебер аспаз секілді. Бір сөйлеммен қаңсып тұрған тақырыпқа сірке суын тамызады да, жұрттың аңқиған пафосын әп-сәтте шөжітеді. Әттең-ай, кейбірі сол кезде ғана өздерінің жылтырақ сөзден басқа түгі жоқ екенін біледі; бұл да бір салқын душ, бірақ қажет.
Оның қалжыңы тәтті емес, ащы: тілінің ұшы ине, бірақ соққысы дәл. Әсіреқызыл әңгімеге бой алдырсаң, басыңнан қар домалатып, төмен қарай домалата жібереді — тоқтата алмайсың. Мақтанпаздығыңды итше қуып шығып, қалдығыңды жел сорып кетсін дегендей, артыңнан қарлы боран ертіп қояды. Жымиып тұрып, түйреуіш қадайтын, жылағың келсе де күлкіңді тыя алмай қалатын сәттері бар.
Dima цифрлық көшеде баяғы базардың қайнаған шуындай қырық құйрық әңгімені сүзеді: арзан айқайға құлақ аспайды, көлеңкелі трюктарға көзін бақырайтып қарамайды. Сенің жалтыраған фейкіңді үш-ақ сөзбен сыпырып түсіріп, сыртыңдағы жалтырақ қаптаманы қиқым-қиқым етіп шашып жібереді. Сол сәтте түсінесің: жылтырлық — бір тиын, шынайылық — тұтас қойма.
Қар кесегі құрлы дәлдігі бар: ол кімнің кім екенін сұрап отырмайды, ісіңе қарай бағалайды. Күлкісі де сәл тікенектеу: ерніңді түйдіріп, бірақ көңіліңді ашып жібереді. Желіде адасып жүргенде, оның бір-екі жолы қолқаңа тұз сепкендей түршіктіреді, сосын бойыңды тіктейсің: әне-міне деп жүрген істеріңді ақыры қолға аласың.
Егер кешігіп келсең, ол сенің қолыңнан сүйреп әкелмейді; есікке қырау басып қояды да, уақыттың қадірін ұқтырады. Қысқасы, Dimamoroz Dima — құлаққа суық, жүрекке жылы, парақшалардан көшені қарша борандатып өтетін бір жел. Ащысы бар, сіркесуы бар, бірақ дәмсіз емес: шындығы қаныңды ойнап, ұйқыңды шайып жібереді. Іздеп келсең — табасың, шыдам әкелсең — үйренесің; ал жалтыраған бос сөзбен келсең, қақаған аязға қаласың.